Chili op zijn best!

Nadat we Osorno verkend hadden besloten Marco en ik het schiereiland Chiloé over te slaan en door te reizen naar Púcon. We concludeerden laatst dat we de gehele reis opnieuw in Ushuaia zouden kunnen starten en weer zoveel nieuwe dingen zouden zien.. Zuid-Amerika is zó groot!
De omgeving van Pucón deed denken aan Zuid-Limburg. Veel groen gras, koeien, heuvels..totdat we vlakbij Pucón zelf kwamen. We zouden onze eerste vulkaan van deze reis (en uberhaupt ooit) gaan zien. Helaas bleek deze omringd te zijn door wolken. Veel wolken.. Via een medereiziger hadden we gehoord hoe ontzettend indrukwekkend het was om de vulkaan te zien. Hij was erbij geweest toen deze (Villarica) uitbarstte. Het is een van de meest actieve vulkanen van Zuid-Amerika. In de avond zouden we rook boven de vulkaan kunnen zien kringelen. Dat klonk erg spectaculair! Helaas hadden Marco en ik pech, het bleef bewolkt gedurende de rest van die week. Pucón is echter een kleine stad waar veel te zien en te doen is. Een van de deze dagen huurden we een mountainbike om de omgeving te verkennen. Er lagen verschillende mooie watervallen op fietsafstand in de buurt. Onderweg kwamen Marco en ik een heel mooie Duitse herdershond tegen. Net als de andere honden welke we onderweg tegen kwamen was ook deze erg aanhankelijk. Het was een jonge hond die graag de stokken ophaalde die we voor hem weg gooiden. Toen we vervolgens verder wilde fietsen, bleken we er een nieuw maatje bij te hebben. De hond liet ons niet meer alleen. Hij werd na enige tijd moe en begon ons voor de wielen te lopen. Zo probeerde hij ons tempo in te dammen (zoals een echte herdershond betaamd, lekker dominant), wat het fietsen erg lastig maakte. Op dat moment kreeg Marco pech met zijn fiets. We kregen hem niet meer aan de praat. Toevallig reed er een aardige Amerikaan langs die ons uitnodigde om mee te rijden naar Pucon. Dat was fijn. Thuisgekomen kregen we de fiets weer aan de gang en gingen we de uitdaging nog eens aan. Het werd een onwijs mooie route door het platteland. Ons hondje hebben we niet meer gespot..
Naast fietsen moest er natuurlijk ook gerend worden. Een sprinttraining in het zwarte, vulkanische zand. Behoorlijk pittig! Met het mooie uitzicht op het meer tussen de bergen konden we daarna even bijkomen op het strand. In de verte zagen we een oude man in een klein roeibootje dichterbij komen. Marco verzuchtte dat hij maar wat graag het bootje wilde lenen om op het meer te varen. Toen de oude man dichterbij kwam zagen we dat hij flinke boomstammen in zijn boot vervoer. Waar zou hij die vandaan gehaald hebben.. Marco sprong meteen op om de man te helpen zijn boomstammen uit het bootje te halen toen deze aan wal kwam. De oude man kon dit erg waarderen en begon in een razendsnel tempo Spaans tegen hem te praten. Even later riep Marco mij, we mochten zijn bootje even lenen! Zo voeren we even later tussen de hoge bergen in op het meer, zó leuk!!
Naast alle mooie dingen, hoorde Zoë helaas ook dat het steeds slechter ging met de gezondheid van haar opa. Hij had al een mooie leeftijd bereikt, maar het is nooit fijn om zo ver van huis slecht nieuws te krijgen. Deze dagen werd er dan ook veel aan thuis gedacht.
Aangezien we de vulkaan niet te zien kregen, besloten we naar Santiago (hoofdstad van Chili) te bussen. Deze miljoenenstad is zo groot dat het bijna onmogelijk is om van de ene kant naar de andere kant te kijken. De stad is omgeven door heuvels waardoor de smog erboven blijft hangen. De eerste dag in Santiago besloten we om de stad vanuit een hoge plek te bekijken. Cerro San Cristóbal (een heuvel van 880m) leek ons daar uitermate geschikt voor. We namen een treintje naar boven en wilden lunchen in het park. Het bleek echter geen park te zijn zoals wij ons een park voorstelde...met gras. Het was een uitermate religieuze plek waar je ook een mooi uitzicht over de stad had. Na onze broodjes te hebben opgegeten werd Zoë gebeld. Haar opa was even tevoren helaas overleden..ontzettend verdrietig nieuws natuurlijk. Het was echter wel bijzonder dat we op dat moment op zo'n religieuze plek waren. Opa was altijd erg gelovig geweest. Een mooie plek om afscheid te nemen.
Na Santiago enigszins verkend te hebben, gingen we graag op de uitnodiging van Caroliens Chileense vrienden (zusje van Marco) in om bij hen in Santiago te komen logeren. Ze kwamen ons zelfs ophalen bij ons logeeradres. Wat een leuke vrienden heeft Carolien! We voelde ons meteen welkom! Ze legden ons uit in een klein appartement te wonen en overwogen om ons in het appartement te laten logeren en zelf tijdelijk bij hun ouders te slapen zodat we wat meer ruimte hadden....niet nodig natuurlijk (dat mensen zoiets überhaupt overwegen...)!! Het was erg leuk om kennis met hen en hun honden te maken. We leerden via hen de Chileense cultuur beter kennen en aten once (letterlijk betekent dit 11). Broodjes met kaas en worst (men eet over het algemeen 's middags warm en 's avonds once) en een lekker kopje thee. Ook leerden we meer over de betekenis van dit woord. Blijkbaar zei men vroeger "laten we once nemen". Dan bedoelde de ouderen onder elkaar een alcoholisch drankje. Deze versnapering was geheimtaal voor once.
Na overleg met Filipe en Gloria besloten we vrij snel na aankomst weer te vertrekken naar de mooie stad Valparaíso. Filipe en Gloria hadden het volgende weekend namelijk een echt Chileens feestje op de planning staan en ook wij waren daarvoor uitgenodigd! Chili verlaten zonder een echte Chileense barbecue was onmogelijk zeiden ze. Dus.. op naar Valparaíso. Een stad die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Op weg naar de stad reed de bus door prachtige wijngaarden. We waanden ons even in Frankrijk (de temperatuur was net zo zomers). In Valparaíso kregen van onze hoteleigenaar ruime informatie over de stad met zijn talloze liften. Het oude centrum van de stad ligt aan zee, maar de inwoners wonen veelal op de heuvels. De liften (de oudste is gemaakt in 1883) brengen je voor enkele peso's omhoog van waaruit je prachtig uitzicht over de stad en zijn kleurige huizen hebt. Wat Valparaíso daarnaast zo bijzonder maakt zijn de muurschilderingen op de huizen. Overal waar je kijkt zijn er muurschilderingen te vinden. De ene nog mooier dan de andere! Na een lift vonden we dat we ook heus de trap wel op konden lopen (we zijn immers sportief). Poeh, wat een kuitenbijter. Nu begreep ik wel waarom mensen halverwege de trap gingen zitten. Het is ook leuk om andere mensen te zien ploeteren. Na enkele uitzichten was het tijd voor Chorrilanas. Een heuse 'delicatesse' in Valparaíso volgens Filipe en Gloria. Op aanraden van de hosteleigenaar gingen bij een van de beste restaurants daarvoor eten. Een portie voor ons beide bleek veels te veel. Chorrilana is een opeenstapeling van frietjes, uien, worstjes en kaas. Een echte vette hap die ons meer geschikt leek te eten na een avond stappen. Maar..weer een ervaring rijker.
De volgende dag in Valparaíso besloten we richting de haven te lopen. Er was een uitkijkpunt over de zee waar we heerlijk in de zon konden zitten. We ontdekten dat een groep mensen vlakbij naar een blok beton in het water keken. Wat zou daar te zien zijn.. van veraf hoorden we ze al, zeeleeuwen! Deze enorme dieren verdrongen zich om op het beste plekje beton (er was te weinig ruimte voor alle dieren) te mogen liggen. De dikke, grote zeeleeuwen hadden het beste plekje en zodra iemand in de buurt probeerde te komen duwde ze hen het water in. Zo viel er om de 10 minuten wel weer een zeeleeuw het water in vanuit 2 meter hoogte. Wat een mooi gezicht, wat hebben we gelachen! Daarnaast was het ook prachtig om te zien welke toeren ze moesten uithalen om überhaupt op het beton te komen. Een waar spektakel!
Voordat we weer naar Santiago terug reisden besloten we een dagje te surfen. Het was wat koud (max. 20 graden) maar gewapend met een surfpak probeerden we de golven te bedwingen. Heerlijk om op de plank te kunnen staan! Dat smaakt naar meer.
In Santiago voelde het weer even als thuiskomen bij Filipe en Gloria. Zaterdags gingen we naar een echte asado, een Chileense barbecue. We hoopten ons enigszins verstaanbaar te kunnen maken in het Spaans, maar dat was niet nodig. Ze konden allemaal Engels praten en we ontmoette zelfs een Nederlander die inmiddels deels in Chili woont. We voelden ons ontzettend welkom, ze waren erg geïnteresseerd in ons. Daarnaast leerden we dan ook DE Chileense barbecue kennen waar we al zoveel over gehoord hadden. En eerlijk waar..het vlees smaakte héél erg goed!! Ook gingen we aan de Pisco Cola. Pisco is een bekend Zuid-Amerikaans likeurtje. Peru en Chili betwisten nog steeds de oorsprong ervan. Ook dat smaakte goed..
Zondag stond er ook een leuke dag op het programma. Filipe en Gloria namen ons mee naar een goed Chileens restaurantje om te lunchen...mmm. Deze empanada's smaakten nog beter dan die van Argentinië! Daarna gingen we naar een dorpje in de buurt van Santiago waar 1000 Cueca's gedanst werden. Een Cueca is een verleidingsdans van Chili waarbij de paartjes elkaar diep in de ogen keken en elkaar leken te verleiden. Elk jaar werd er een weekend gehouden waar 1000 liedjes gezongen en gespeeld werden en dus ook veel gedanst werd. Jong en oud door elkaar. Jonge mannen met oude vrouwen, iedereen leek elkaar echt te willen versieren (maar niets is minder waar). Erg leuk om mee te maken! 'S Avonds hadden wij nog een feestmaal voor Filipe en Gloria gemaakt. We wilden ze uiteraard bedanken voor het heerlijke weekend. We gingen ze missen nadat onze weg de volgende dag vervolgde naar La Serena, een mooie stad aan zee noordelijker in Chili!

Ps. Foto's volgen later...we hebben wat problemen met uploaden!

Hasta proxima!