Aan alles komt een einde..

Hola!

Nog enkele dagen te gaan voordat Marco en ik weer op de Nederlandse bodem landen! Drop, familie, vrienden en hagelslag...ik zie erna uit!! Intussen hadden jullie nog een stukje reis van ons tegoed....helaas eindigt het verslag in Bolivia vlak voordat we overstaken naar de Peruaanse grens. Gelukkig zijn we bijna thuis en kunnen we jullie dat laatste stukje reis zelf komen vertellen! Geniet ervan, en tot snel!!!

Adios!!


Na deze bijzondere ervaring busten we naar Santa Cruz om vervolgens door te reizen naar de grens tussen Bolivia en Brazilië. Ons visum liep af en we wilden heel graag een bezoek brengen aan de Pantanal. Een gebied vol moerassen met bijzondere dieren. We kwamen om 7.00 ’s ochtends bij de grens aan om erachter te komen dat deze stipt 8.00 open ging. Om erachter te komen dat ze hier zéér langzaam waren en gezinnen en ouderen voor mochten in de rij. Om erachter te komen dat Bolivianen niet erg mondig zijn en mensen voor laten kruipen zonder iets te zeggen (dat gebeurde mij niet…..als ik ergens niet van hou!!). Joepie, rond half 10 waren ook wij de grens overgestoken om vervolgens de bus naar het centrum van Corumba te pakken. We ontdekten dat Brazilianen veel uitbundiger en uitgesproken zijn. Ze spraken ons aan in de bus en hielpen ons uit wanneer we de weg niet wisten. Ook zijn we in het VVV nog nooit beter geholpen en enthousiaster begroet als in Brazilië. Twee medewerkers wilden ons maar wat graag advies geven over de te nemen route naar de Pantanal. We zijn zelfs na ons uitstapje speciaal terug gegaan om onze verhalen te vertellen en hen nogmaals te bedanken voor het advies!
Na een heleboel gelezen en adviezen gekregen te hebben over tours naar de Pantanal besloten we dit uitstapje niet via een tour te regelen. We huurden een auto en reden over een zandweg naar een camping midden in de Pantanal. Het bleek een goede keuze. De zandweg was ongeveer 100 km lang en we moesten over 74 bruggetjes. Bij een van de eerste bruggetjes was het al raak. Vanuit het bruggetje zagen we een kaaiman tussen de waterlelies liggen! Wat keek hij eng uit zijn ogen! Na deze eerste volgden vele andere andere kaaimannen, liggend op het strandje met hun mond open om muggen te vangen of in het water. Er bleken wel 30 miljoen kaaimannen te leven in de hele Pantanal! Helaas wordt hun (en dat van de andere dieren) gebied steeds kleiner aangezien er boeren leven die de plassen doorleggen om grasland te creëeren voor hun vee dat hier eigenlijk helemaal niet thuis hoort).
Naast kaaimannen zagen we ook meerdere capibara’s op de weg. Ontzettend leuke dieren! Wat was het heerlijk om zelf auto te kunnen rijden, stoppend wanneer wij iets bijzonders zagen en niet afhankelijk van een bus te hoeven zijn! De capibara’s knorden wanneer we te dichtbij kwamen en schoten de struikjes in. Ook zagen we toekans, ara’s en andere bijzondere vogels in de lucht en zorgde Marco ervoor dat een leguaan van de weg afgetild werd. Die zat verstijfd te wachten tot iets hem opat, maar deze keer had hij geluk. Na een lange dag rijden, kwamen we aan op de camping. We zetten nog net voor het donker ons tentje op, toen een Zwitsers meisje ons kwam vertellen dat ze bij het opzetten van haar tent geschrokken was van een slang. De medewerkers van de camping waren ook erg geschrokken en doodden hem direct. De slang bleek zeer giftig. Bij een beet had je nog maar 24 uur om tegengif te halen. Zoë schrok ontzettend bij het horen van dat bericht en wilde daarna, net als het Zwitserse meisje, liever in de hangmatten hogerop in een hut logeren. Gelukkig bleek slapen in een hangmat uiterst comfortabel en werden we de volgende ochtend wakker van het geluid van ara’s op de camping. Dat was pas bijzonder wakker worden…aan de rand van het riviertje lagen kaaimannen te relaxen, blauwe, grote ara’s vlogen door de lucht en wij gingen met de medewerkers op zoek naar dieren in een nabijgelegen bos. Het leven is mooi!
Tijdens deze tocht in het bos zagen we tot ons grote geluk apen! Ze lagen te grommen vanuit hun luie positie in de bomen. Ook zagen we enkele spechten en leerden meer over de dieren die hier woonden. Toen we na de wandeling terug liepen naar de camping, rustten we even uit onder een grote boom waar bovenin twee blauwe ara’s zaten. Vanaf het moment dat wij eronder gingen zitten, keken ze ons met een oog aan en schreeuwden ze tegen ons. Ze reageerden kort na elkaar als een stel dat al lange tijd samen is. Nu wisten we intussen ook dat ara’s in hun leven één partner hebben waarmee ze af en toe een jong krijgen. Die blijven ze tot een jaar verzorgen waarna het op eigen poten kan staan. Ara’s zie je dus altijd met zijn tweeën of met zijn drieën. Wanneer een van de twee te overlijden komt, zal de ander ook overlijden. Maar normaal gesproken kunnen ze wel 100 jaar worden!
Het stel bleef een half uur luid naar ons schreeuwen en aangezien we niet opstonden vlogen ze daarna met zijn tweeën naar een andere boom. Het schreeuwen was meteen over. Geweldige dieren, geweldige ervaring!!!
Na deze interessante dag hadden, doken we weer onze hangmat in en werden we de volgende dag wakker..terwijl het heel had regende! Het enige voordeel was dat er geen mug meer te bekennen was (en daarmee ook alle kikkers die voorheen overal te vinden waren, op ons bord, in de douche…). We hadden al betaald voor een tocht over de rivier met een gids, dus regen of geen regen..die tocht ging door. We zagen natuurlijk nauwelijks dieren met uitzondering van ijsvogels die graag hun mooie kleuren lieten zien. Ook zagen we het water stomen. Het water was nu warmer dan de lucht, dus dat zorgde voor stoom vlak boven het water, mooi. Na de tour zag het er niet na uit dat het zou stoppen met regenen, dus gooiden we de tent in de auto en reden via de gewone weg terug naar Corumba (waarbij we onderweg wel nog even de groene papagaaien spotten).
Na deze geweldige ervaring was het weer tijd voor de bus naar…..La Paz. Een grote stad aan het andere einde van Bolivia. Ik zal jullie niet vermoeien met de verhalen hierover. Zo lang in de bus zitten is gewoon dodelijk lang en vreselijk saai!!! Zeker aangezien een bus twee uur later vertrok dan beloofd. Deze laatste bus was daarnaast ook nog in slechte staat en halverwege de rit, op een of andere hoge berg, stopte deze ermee. Pech…een oudere man was het zat, hij pakte zijn spullen en ging naast de weg staan liften. Wij volgden heel snel zijn voorbeeld en voordat we het wisten zaten we in een minibus die ons in minder tijd naar La Paz bracht dan de grote bus gedaan zou hebben. Dat alles voor maar €2. Bizar hoe goedkoop de bussen in Bolivia zijn..
Vanuit La Paz namen we een minibus naar Coroico, een dorpje op ongeveer 3 uur rijden van La Paz. Het dorpje is erg bekend omdat alle death-roadtours hier eindigen. De naam zegt het al. Vroeger was dit de enige weg naar Coroico bekend om de vele dodelijke ongelukken (26 voertuigen per jaar). En toeristen vinden het leuk om hier af te dalen per fiets. Mijn vriendje wil dat niet….hij vindt het leuk om die route (34km, 1800 hoogtemeters) omhoog te fietsen. Ieder zo zijn voorkeuren.. Gelukkig, voor ons en de bewoners van de dorpjes hier, heeft onze Evo een alternatieve weg laten aanleggen. Ons busje nam deze weg en we kwamen veilig aan in het dorpje. Op advies van andere reizigers liepen we omhoog naar een hostel op 20 minuten loopafstand. Het hostel moest iets bijzonders hebben en in een prachtige omgeving liggen. Op de weg naar het hostel kwamen we twee jongens tegen die een schreeuwend poesje van 4 weken in hun hand hadden. Een van hen hield een mes in zijn handen en uit de korte woordenwisseling begrepen wij dat ze van het poesje af wilden…of wij hem wilden hebben. Voordat we het wisten liepen we de berg verder op met een superschattige kitten op onze arm. Gelukkig kregen we een groot huisje met eigen badkamer in een soort grote, exotische tuin. Ook hadden we nog wat vlees. We konden voor ons poesje, Tijger, zorgen! Hij was zelfs al zindelijk. Vier heerlijke dagen hebben we samen voor hem gezorgd. Hij liep ons overal achterna, luid miauwend. Slapen wilde hij het liefst ergens bovenop ons (hoofd, schouder, buik..als het maar warm was). We hadden het ontzettend naar onze zin. Research op internet wees echter uit dat het voor poesjes heel zielig is als ze moeten reizen. Ook mogen ze niet vliegen wanneer ze minder dan 3 maanden oud zijn. Het was tijd om iemand anders blij met hem te maken. We vonden een Boliviaanse mevrouw die een restaurant had (dus genoeg te eten), thuis al meerdere poezen had en hem zelfs wilde kopen. Een heel goed huis dus….met pijn in ons hart gaven we hem aan haar. Met de belofte om thuis een Nederlandse kitten te nemen!
Daarna was het dan echt tijd voor Marco’s avontuur. Een gids wilde wel met hem mee de berg opfietsen (Zoë had een dagje relaxen op de planning). Heeel vroeg, 6.00, stond Marco in de regen al op zijn gids te wachten…Zijn gids lag echter nog lekker te slapen, oepsie. Terwijl de kokkin voor Marco zijn ontbijt zorgde, douchte zijn gids (een jongen van 29) zich snel. Na het ontbijt gingen ze samen boodschappen doen. De gids had de berg (of welke berg dan ook) nog nooit opgereden dus Marco moest hem adviseren in het soort voedsel dat handig was om mee te nemen wanneer men gaat fietsen. Om 8.30 waren ze uiteindelijk klaar voor de tocht. Ze startten in de regen en helaas bleef het gedurende de rest van de dag regenen en miezeren….Onderweg moest Marco regelmatig wachten op zijn gids. Het was een hele beklimming! Boven aangekomen bleek de auto die hen mee naar beneden zou nemen en de daarbij horende lunch al weg was..doordat de gids zich verslapen had, hadden ze vertraging opgelopen. Er zat maar een ding op, dezelfde weg terug nemen.. Rond half 5 kwam een natte en uiterst enthousiaste Marco zijn gezicht weer laten zien! Fijn dat hij weer veilig beneden gekomen was!

Na enkele wandelingen in de mooie omgeving van Coroico was het tijd om onze naar onze laatste bestemming in Bolivia te reizen, Lago Titicaca. Het hoogst gelegen meer ter wereld. Wat eigenlijk betekent dat de zon hier veel schijnt, deze erg gevaarlijk is en het daarnaast ook erg koud kan worden. Na souvenirs shoppen in Copacabana gingen we met veeel andere toeristen naar Isla del Sol. We kregen hier uitleg over de Aymaricultuur en hoe de mensen op dit autovrije eiland leefden. Daarna maakten we de korte reis naar Puno, Perú. Vanuit wilden we de, opnieuw uiterst toeristische, drijvende eilanden bezoeken en vervolgens een nacht bij mensen thuis logeren op een eiland in het meer. Het was zeer interessant om te zien hoe men de drijvende eilanden bouwden. Na een klomp aarde legt men riet over en weer op elkaar. Het is nodig deze te blijven stapelen want onderaan verrot het. Men kan niet langer dan 20 jaar op zo’n eiland wonen en het kost wel 3 jaar om een nieuw eiland te bouwen. Interessant!

De rest van onze reis komen we graag in real life vertellen!