Hoogtes, geisers en lama's!

Hola!!

Na veel reizen eindelijk tijd gehad om mijn reisverslag te updaten!! Enjoy!

Op naar La Serena, een stad die op de weg ligt tussen Santiago en San Pedro de Atacama (een echte trekpleister voor toeristen aangezien het midden in de droogste woestijn van de wereld ligt en het de toegangspoort tot de Salar de Uyuni is). La Serena is minder bekend en ligt aan zee, maar moest volgens Gloria en Filipe een mooie tussenstop zijn (want wie wil er nu 24h in een bus zitten…). Vanuit La Serena trokken we met een minibusje verder het binnenland in, waar we uitkwamen in een prachtige, rustige vallei Valle de Elqui. Deze vallei staat bekend om zijn 300 dagen zon per jaar. Dit zorgt ervoor dat vanuit deze vallei de sterren goed bekeken kunnen worden (want onbewolkt en weinig lichtvervuiling) en veel studenten van over de hele wereld hier het heelal komen bestuderen. Bij aankomst in Valle de Elqui wilden we graag inchecken in een hostel dat goed aangeschreven stond. Maar….geen eigenaar te bekennen. Wel een meisje, Sarah, welke ook graag wilde inchecken. Samen zochten we verder naar een ander hostel, maar ook hier ..niemand te zien! Aangezien het eerste hostel ons wel aansprak (en alle deuren hier gewoon open waren) besloten we elkaar aan schone dekens te helpen en lekker te gaan slapen in de twee laatste vrije kamers. De volgende dag was er gelukkig wel een eigenaar die het allemaal prima vond. Met onze voeten in het zwembad genoten van deze mooie omgeving. Bergen, zon en een groene vallei. Na een piscoproeverij (wat niet helemaal ons drankje bleek) besloten we de sterren te bestuderen. Samen met onze gids en wat andere toeristen liepen we naar een plek waar weinig licht was en zette hij zijn telescoop op. Wat was het interessant en vooral indrukwekkend om de sterren hier te zien…! Je zag een melkweg, kon de maan van heel dichtbij bestuderen en zag zelfs de stormen op jupiter. Super!! Dan besef je pas hoeveel lichtvervuiling in Nederland bestaat en hoeveel sterren we hierdoor niet zien. Ook bedachten we ons dat we deze sterren van Nederland nooit zouden kunnen zien (want andere kant van de aarde)! Reuze interessant.
De bergen rond de vallei vroegen erom beklommen te worden. Na bij verschillende mensen navraag gedaan te hebben, kwamen we erachter dat ze hier niet over wandelroutes beschikten. Het advies was om een berg uit te zoeken, genoeg water mee te nemen en gewoon te beginnen. Dat hebben we dan ook gedaan. Een hele ervaring waarbij we nog een slang en veel geiten gespot hebben én de top gehaald hebben!!
Na een midweek vakantie vieren in Valle de Elqui (kwamen er helemaal tot rust, even geen bus of drukke stad) vertrokken we via Calama naar San Pedro de Atacama. Deze weg was kort, maar heet, heel heet! Toen we instapten zagen we dat het 40 graden was. Tijdens het rijden werd het wat koeler, maar nooit minder dan 32 graden. Zoë’s hoofd was knalrood en we waren blij toen we in San Pedro uit konden stappen! Tijdens de rit werden we al verrast met prachtige uitzichten. Dat beloofde veel goeds…
De eerste dag kwamen we oude bekenden tegen. Het Franse gezin (leren kennen in Valle de Elqui) en Sarah liepen we tegen t lijf in San Pedro wat eigenlijk een klein dorp vol met agencys, restaurantjes en souvenirshops was. De tweede dag wilden we met twee andere jongens gaan sandboarden, maar helaas was Zoë al de hele dag ziek. Marco had daarom een mannendagje. Sandboarden, rennen door de duinen en klimmen op een moderrots, heel geslaagd! Marco had tijdens het sandboarden twee Fransen leren kennen waarvan we mee mochten liften naar een meer vol met flamingo’s. Een geweldig mooi plaatje zoals uit een tijdschrift! Bergen op de achtergrond, een prachtig blauw meer, op de voorgrond en roze (met zwart) flamingo’s in de lucht en in het meer zoekend naar eten. Daarna bezochten we nog twee meren op grote hoogte. Het voelde echt heel bijzonder om hier te mogen zijn. Na een lekker etentje in een van de vele restaurants, boekten we voor DE tour naar Uyuni, Bolivia. Samen met een andere Nederlander, Loek, en drie gekke Engelsen vertrokken we de volgende ochtend richting de paspoortcontrole. Na de volgende stempel in ons paspoort mochten we Bolivia in. Op naar ons uitgebreide ontbijt…. De drie dagen tour waren geweldig met als higlight de hoogste zoutvlakte ter wereld op dag drie, Salar de Uyuni.
De eerste dag stegen we met 2400 meter. Op grote hoogte zaten we in een natuurlijk warmwaterbad. Heerlijk met zulk mooi uitzicht op een meer en de bergen! Liefst bleven we hier geruime tijd in dobberen, maar dat stond niet op de planning. Brr, wat viel dat tegen om het bad uit te klimmen! Na enkele bijzondere meren en wijdse uitzichten op de bergen kwamen we bij de geisers. Nog nooit hadden Marco en ik zoiets aanschouwd. Kokende poelen met water, stinkend naar rotte eieren. Sputterend borrelden ze en spuugden stinkende dampen de lucht in. Geweldig!! Na de berg met de zeven kleuren, kwamen we uiteindelijk bij ons basic hostel. We sliepen met onze groep in een kamer en er lagen gelukkig meerdere lagen met dekens op bed. Ons was namelijk beloofd dat het er koud zou worden, zeer koud. En we hadden slechts 1 slaapzak bij ons.. Na onze spaggethi bolognese doken wij dan ook al vrij snel ons bed in, freezing!! Dat bleek nodig want intussen waren er 4 van de 6 reizigers ziek. Van hoogteziekte tot buikkrampen, het hoorde er blijkbaar allemaal bij! (We hadden onze engelsman nog zo aangeraden geen rauwe groenten te eten…..) Zoë en Loek waren de gelukkigen die nergens last van hadden.
De volgende dag en veel cocabladeren verder (want dat helpt tegen hoogteziekte, getsie) konden we er weer tegenaan! Marco en ik verruimden intussen onze Engelse woordenschat. Ze gebruiken daar veel ‘slang’ en we hebben daardoor heel wat afgelachen. Stoere mannen zijn geesa’s en vrouwen zijn birds, good to know  . De highlight van de tweede dag was een prachtig, roze met wit meer. Ook hier zijn vele flamingo’s van dichtbij te spotten. En….lama’s!!! Wat waren die schattig!!! Soooo fluffy! Eigenlijk had ik graag met ze willen knuffelen, maar intussen hadden we van Greg, een Engelse dude, vernomen dat lama’s bij oogcontact spugen en dat dat een ranzige bedoening is als ze aan het eten zijn. Mmm…kijken is ook leuk, dus daar lieten we het maar bij (en veel foto’s maken natuurlijk). Na het meer reden we naar het zouthotel. Bijna alles in het hotel bestond uit zout. Wat zullen daar veel mensen de muren proeven, haha. De heren hadden besloten dag wij, als dames, eerst gebruik mochten maken van de ‘warme’ douche. Verheugd checkten we in hoeverre deze warm water had…..viel dat even tegen. Er stond op een bordje dat ze over weinig water beschikten in deze omgeving (afgelegen van de beschaafde wereld) met daarbij de vraag of we daarom niet langer dan 5 minuten wilden douchen. Ik denk dat ik niet eens 5 minuten nodig had, het was namelijk erg koud in en buiten de douche! Welkom in het leven van een backpacker! Bij het avondeten kwamen we erachter dat Greg aardig wat kon drummen. Hij speelde een deuntje op de flessen water en onze bekers. Zo werd het idee voor een eigen liedje geboren. Terwijl we de laatste dag van de tour richting de grootste zoutvlakte ter wereld (hoogte hier was 3653 meter) reden, composeerde Stevo een nummer op basis van onze fourwheeldrive, ook wel sexy lexy genoemd. Voor jullie doet het waarschijnlijk pijn aan je oren, voor ons was het een hele hoop lol. Naast dat nummer namen we enkele groeps –en individuele foto’s met als achtergrond de intens witte zoutvlakte. Ook verwonderden we ons over deze bijzondere omgeving waar, verder dan groepjes toeristen, in de verste verte niemand te zien was. Had ik al gezegd hoe bijzonder deze plek was?!? Na deze indrukwekkende plek maakten de mannen nog achtervolgingsscenes op afgelegen plaats waar treinen die niet meer worden gebruikt gestacioneerd worden en vervolgden we onze weg naar Uyuni. De laatste stop van onze geweldige tour.

Na een nacht in de ijle lucht van Uyuni (waar Marco en ik hardgelopen hebben en door het gebrek aan voldoende zuurstof in de lucht het voelde alsof onze conditie geheel verdwenen was) namen we de bus naar beroemde mijnstad, Potosi. De busrit was een attractie op zich. We leerden voor het eerst de Bolivianen kennen die nog veel gebruik maken van authentieke kledingdracht. Ze dragen een rok die hun heupen breder doen lijken (zouden wij nooooit doen), een strak truitje (vaak wit van kleur) met pofmouwtjes en daar overheen een schort. Het geheel wordt afgemaakt met twee lange, zwarte vlechten waar eventueel een soort bolletje onder aanhangt. Wij waren intussen het redelijk westerse Chili gewend en voor ons was dit dus heel bijzonder. De rit naar Potosi was ook indrukwekkend om de mooie omgeving waar we doorheen reden. De Andes met zijn hoge bergen. In Potosi aangekomen schrokken we van de prijzen. Marco had navraag gedaan en we konden overnachten in een hostel (met eigen kamer) voor €5 pp. We wisten dat Bolivia een stuk goedkoper zou zijn, maar dit prijsverschil was heel groot. Vanaf dat moment was ons dagbudget heel wat lager.. Potosi staat bekend als een mijnstad. Kort na 1500 ontdekten de Spanjaarden zilver in de berg Cerro Rico en sindsdien levert dit de belangrijkste bron inkomsten voor de inwoners. Ook nu nog werken heel veel mensen in de mijnen. Het is voor toeristen mogelijk om met een expert de mijnen in te gaan en het harde werk te leren kennen. Zoë houdt echter niet zo van kleine ruimtes (en dan is dit geen goed idee!). Daarnaast voelt het een beetje als ‘aapjes kijken’, want de mensen in de mijnen moeten hier heel hard werken om hun geld te verdienen. Door alle stof die vrij komt bij het zoeken naar zilver en andere mineralen worden mijnwerkers vaak niet ouder dan 50 jaar. De mijnwerkers beginnen soms al te werken vlak na hun 10e jaar, bizar jong. Het is daarnaast bijzonder gevaarlijk, want de mijnen worden al geruime tijd geexploïteerd zonder veel veiligheidsmaatregelen en de vraag is niet of, maar wanneer deze zal instorten. Toch blijken de mijnen voor de Bolivianen in de omgeving een trekpleister, want nog steeds worden er wel eens gangen gevonden waarbij veel zilver ontdekt wordt…en dan hoef je niet meer zo hard te werken! Om meer te weten te komen over de stad met zijn beroemde berg, bezochten we het museum Casa nacional de la Moneda. Hier vertelde een gids ons levendig over de vondst van de berg, de komst van de Spanjaarden (welke geen goede naam hebben hier in Zuid-Amerika, kijkend naar het verleden) en de ontwikkeling van munten. Uiterst interessant!
Na Potosi mochten we aan de slag in Sucre, de hoofstad van Bolivia. We volgden gedurende twee weken een cursus Spaans bij onze geduldige leraar Jorge. Na veeel grammatica en Spaans praten werd onze woordenschat zeker verruimd. Het was weer even wennen om elke dag om 7.30 onze wekker te zetten en huiswerk te moeten maken! Alles voor het goede doel, ons verstaanbaar kunnen maken in een land waar men enkel Spaanse en een inlandse taal, Quechua…, spreekt. Naast onze cursus hebben we ook andere uitstapjes gemaakt. Zo hebben we een park bezocht waar voetstappen van Dinosaurussen te bewonderen zijn! Ook mocht Zoë een dagje meelopen bij een kinderdagverblijf. Toen ik vertelde lerares te zijn in Nederland was ik meteen welkom, niks geen ‘verklaring van goed gedrag’ nodig. Zo kon ik meteen mijn Spaans oefenen met liedjes als hoofd-schouders-knie en teen (cabesa-…uuuuh-uuuuh-pies, haha). Toegankelijk als kinderen zijn waren we aan het einde van de dag beste vrienden. Wij hadden weinig taal nodig om elkaar te begrijpen en lol te maken. Heerlijk ongecompliceerd! Het bleek ook nog eens dag van de leraar te zijn, dus werd ik net als andere leidsters verrast met heerlijke chocolade..wat een bofferd was ik.
Marco en ik vielen met onze neus in de boter. Ons eerste weekend in Sucre waren er dagelijks optochten waarbij scholieren en leraren in hun mooiste pak keurig in rij liepen en hun school vertegenwoordigden. Elke school had zo zijn eigen band, leuk om te aanschouwen. Naast alle trotse ouders kwam ook DE president van het land, Evo Morales, kijken naar de optocht. We hadden van een Canadees stel al gehoord dat hij zou komen en waren zo verheugd hem te zien dat we naar hem zwaaiden…en hij zwaaide terug! Geweldig, onze eigen premier Rutte heb ik nog nooit gezien, maar deze ‘beroemdheid’ zwaaide ons vrolijk toe. Tijdens de optocht leerden we, Laurent, kennen. Een echte Fransman met grote interesse in eten (zoals elke Fransman). Met hem hadden we een culinaire dag, waar we het goedkoopste restaurant van de stad, drie gangen voor €2, leerde kennen. Grappig hoe je op reis meer leert over de cultuur en gewoontes van andere reizigers.
Helaas maakten we in Sucre ook kennis met de grote armoede in Bolivia. We zagen er veel mensen bedelen, jong en oud. Doven die middels een blaadje aandacht vroegen voor hun handicap. Kinderen die eten verkochten of schoenen poetsten. Heel verdrietig, maar ook dit hoort bij Bolivia, een mooi maar zeer arm land. Soms brak ons hart eventjes als we zoiets zagen..als ook toen we in een minibusje naar een dorpje reden en deze gevuld werd met 18 personen terwijl er in Nederland ruimte zou zijn voor 7 personen. We zaten achterin en zoals eerder verteld kan Zoë niet goed tegen kleine ruimtes. Het benauwde zo ontzettend dat ze binnen no time weer buiten stond. Ook dat brengt armoede met zich mee, voor hen is dat dagelijkse gang van zaken….heel verdrietig, want zulke volle bussen zorgen natuurlijk voor veel dodelijke ongelukken.
Dat de mensen hier in Bolivia ook zeer gastvrij zijn ontdekten we toen we Sylvester en zijn familie leerden kennen in een busje. Ze woonden in een dorpje in de buurt van Sucre en nodigden ons uit om te komen logeren. Aangezien ons plan was om die richting uit te reizen, leek ons dit erg leuk! Via whatsapp hadden we contact met de studerende zoon, Abraham, en lieten we weten wanneer we aankwamen. Ze zaten al de hele dag op ons te wachten en hadden een maaltijdsoep voor ons bereid. Ze houden hier van veel eten dus Marco kwam niets te kort. Sowieso voelden we ons superwelkom. De moeder, ama de casa, had onze slaapkamer met tweepersoonsbed en twee gigantische knuffels klaar gemaakt. De kinderen van het gezin (Moises 27 jaar, Abraham 22 jaar, Sarah 24 jaar en haar zoontje Isaac van 10 jaar) en alle andere familieleden die even kwamen buurten, liepen ons overal achterna. Ze wilden onze tassen dragen (en vroegen zich af of er stenen in zaten, zó zwaar), lazen mee wanneer Zoë in haar dagboek schreef (in het Nederlands weliswaar) en stelden duizenden vragen. Marco onderwees een leergierige neef in Engels en hij leerde Marco tollen….uiterst lastig. Ook lieten we foto’s van onze gezinnen en vrienden zien. Dat vonden ze heel erg leuk, we waren nu ook deel van hun gezin zeiden ze…wow, ooit zoiets meegemaakt?!? Na het dorp te hebben bezichtigd (met ongeveer 200 mensen) was het tijd voor de was. Ondanks dat het hier winter was, droogde deze binnen enkele uren…heel fijn om weer over schone kleren te beschikken. We besloten ook enkele kledingstukken aan hen te geven. Zij konden het goed gebruiken en wij hadden, inderdaad, heel zware tassen dus dit zorgde voor wat verlichting. Daarnaast lieten we al onze campingspullen aan hen zien. Zulke gekke dingen hadden ze nog nooit gezien. Slapen in een tent is hier niet echt gebruikelijk. We hebben veel foto’s gemaakt van dit bergdorpje. Een bijzondere ervaring om hier een dag mee te mogen leven met dit gezin. ’S Avonds kwam onze bus naar Santa Cruz langs. We hebben samen, ze kwamen er allemaal gezellig bij zitten, anderhalf uur naast de weg gezeten onder de sterren. Had ik al verteld hoe welkom we ons gevoeld hebben? Na dikke knuffels en gegevens uitgewisseld te hebben stapten we op de bus richting Santa Cruz. Nog steeds hebben we veel whatsappcontact (Marco in ieder geval, mijn telefoon is gestolen) met ‘onze’ familie!